Zulfikar Ali Bhutto

Zulfikar Ali Bhutto
ذوالفقار علی بھٹو
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1928
Larkana

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 1979
Rawalpindi

Prezydent Pakistanu
Okres

od 20 grudnia 1971
do 13 sierpnia 1973

Przynależność polityczna

Pakistańska Partia Ludowa

Poprzednik

Yahya Khan

Następca

Fazal Ilahi Chaudhry

Premier Pakistanu
Okres

od 14 sierpnia 1973
do 5 lipca 1977

Przynależność polityczna

Pakistańska Partia Ludowa

Poprzednik

Nurul Amin

Następca

Muhammad Zia ul-Haq

Zulfikar Ali Bhutto (ur. 5 stycznia 1928 w Larkanie, zm. 4 kwietnia 1979 w Rawalpindi) – pakistański polityk, prezydent Pakistanu w latach 1971–1973 i premier w latach 1973–1977. Ojciec Benazir Bhutto, dwukrotnej premier Pakistanu i założyciel Pakistańskiej Partii Ludowej (PPP). Bhutto wprowadził w Pakistanie na krótko demokrację parlamentarną, został jednak po kilku latach rządów obalony i skazany na śmierć w wyniku wojskowego zamachu stanu wspartego przez islamistów, władzę po nim przejął dowódca zamachu, generał Muhammad Zia ul-Haq.

Kształcił się w USC, Berkeley i na Oksfordzie. Do polityki wkroczył jako jeden z członków gabinetu Iskandera Mirzy, w 1958 roku został ministrem w wojskowym rządzie Ayuba Khana. W 1963 roku został ministrem spraw zagranicznych, był on zwolennikiem odzyskania okupowanego przez Indie Kaszmiru, a czasie jego kadencji rozegrała się wojna indyjsko-pakistańska z 1965 roku. Rozwijał on stosunki z krajami zachodu (poza Stanami Zjednoczonymi) i działał w prozachodnich blokach państw Azji. Po umowie z Taszkentu zakończyła się wojna pakistańsko-indyjska, a Bhutto został usunięty z wojskowego rządu. W 1967 roku założył Pakistańską Partię Ludową. Wybory w 1970 roku wygrała Liga Awami reprezentująca interesy Pakistanu Wschodniego (obecnie Bangladesz). Gdy wojskowi zakwestionowali wyniki wyborów, doszło do secesji Bangladeszu, który został wsparty przez Indie. Secesja Wschodu doprowadziła do kompromitacji rządzącej junty, a w grudniu 1971 roku Bhutto objął urząd prezydenta.

W lipcu 1972 roku Bhutto wynegocjował uwolnienie 93 000 pakistańskich jeńców wojennych oraz 5000 mil kwadratowych terytorium Indii[1][2]. W okresie jego prezydentury wzmocniono relacje z Chinami i Arabią Saudyjską, uznano niepodległość Bangladeszu, a Pakistan stał się gospodarzem drugiego kongresu Organizacji Współpracy Islamskiej w 1974 roku[3]. W 1973 roku Bhutto zatwierdził nową konstytucję, a nowym prezydentem kraju został Fazal Ilahi Chaudhry. W tym samym roku przeprowadził operację wojskową przeciwko separatystom beludżystańskim, dzięki czemu udało się zachować integralność terytorialną państwa[4]. Bhutto odegrał również ważną rolę w inicjacji programu atomowego Pakistanu.

Partia Ludowa wygrała wybory w 1977 roku. Mimo zwycięstwa, sytuacja w kraju stawała się niestabilna, 5 lipca tego samego roku Bhutto został obalony przez wojsko na czele z Zią ul-Haqem[5]. W 1979 roku Bhutto został skazany na śmierć i stracony za rzekome dopuszczenie do zabójstwa przeciwnika politycznego[6]. Polityką zajęła się też córka Zulfikara Alego, Benazir Bhutto (dwukrotna premier) i jej mąż Asif Ali Zardari (prezydent).